17 Eylül 2012 Pazartesi

BÖYLE YAŞANIRMIŞ HEP AYRILIKLAR..

hep gözü yaşlı, yaslı, kederli olacak değil ya.. bir pazar sabahı,  sabahın 7.00 si, iskelede yüzlerce ben gibi, bir o kadar da tuana gibi, aynı duyguyla otobüs bekleyen insanlardık.. biricik miniciklerimizi hayata uğurlayan insanlar.

hepimiz sevinçli uğurlamamızı bir o kadar da buruklukla yerine getirmek için oradaydık..anneannesi,dedesi, kardeşi, babası, halası,erkek arkadaşı.. daha valizleri bagaja veremeden kalktı gemi,otobüs geç gelince.. güverteden bay bay da yapamadı..suratımı ve kalbimi toparlayamadan,sabahın sersem kafasıyla,karşıya geçmeyi neden akıl edemedik ki derken,geldi sitem telefonu..' anne niye gemiyle karşıya geçmediniz  belim koptu valizleri taşırken' :))) dayısı istanbul'da bekliyordu o'nu.. yurda bırakmak için.. 2 valiz eşyayı odasına yerleştirdikten sonra başlayacaktı ,göz açıp kapayıncaya kadar geçecek olan, üniversite hayatı.. dayı da trafikte takılnca bu sefer bir hammal tutup taşıtmış valizlerini otogarın ön tarafına,, gitti 5 milyoncuğum diyerek:)))

yağmur başlamıştı iri taneli ve seyrek,, yürüdük kordonda ben halası ve erkek arkadaşı..yine baktık öylece kıta değiştiren gemiye..evde bir kahve iki kahve derken,boğazıma düğümlenen o duyguyu uyutmaya gittim içeriye.. büyüdü ve daha da büyümeye gitti işte minik kara kuzum..öğrenmeye, kazanmaya, tecrübe etmeye..tanımaya, keşfe..ne çabuk geçmişti yıllar..karnımdan çıkıp,evime gelen ilk konuğum, ilk arkadaşım üniversiteli olmuştu..sanki o gelene kadar o'nun sevdiği yemekleri yersem boğazımdan geçmezmiş gibi..o benden önce uyumazsa,uyamayacakmışım gibi,sesini neşeli duymadan içim rahat etmezmiş gibi.. benden önce defalarca herkesce yaşansa da bu ilk duygumu kutlamalı mıydım, nasıl bertaraf etmeliydim bilemeden...

mutlu ayrılıklardı bunlar.. gurur verici.. arada ki mesafe neydi ki..!! atla git gör yada gelsin 15 de bir..evlat iişte..seviyorum asil kızım seni... ilk kucağıma aldığım duyguyla ,son nefesime kadar..

HARİKA SAN

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

yorum yaz