İŞTE BÖYLE ÇOKTANDIR

İŞTE BÖYLE ÇOKTANDIR

06.45 di sokak lambasının söndüğünde….içimde kaybolmuş bir yalnızlık. Derin hüzünlerim var çok zamandır. İçim acıyor ölüm olmuşcasına. Oturduğum yerden defalarca öptüm çocuklarımı…kıyamadım uyanmasınlar. Varlıklarına sığındım onların. Huzur kapladı bir süre.sonra düşündüm…,,,, onlarda gidecekler birkaç zaman sonra. Tek başınalığımı tam yaşayacağım, büzüşerek…

Ne oluyor böyle??? Ne uykum kaldı ne açlığım…korkular bastı içimi, fakirleşti ruhum, çukurlaştı. Ağır geldi çoğu şey, önce kamburlaştım, gömüldüm sonra.bir terkedilmişlik var ki viran içim.tarumar bütün bildiklerim. Çok acımasızca adaletsiz bir düzen. İnançlarda olmasa çoktan mefta olacakcasına bir takatsizlik.. geriye sayım gibi üzüntüler biriktirdim hazin hazin. Sevgiler düştü uzağıma. Kalbimin içinden geliyor kana kana ağlamak, gözlerim ağrıyor artık. Bir dönemdir geçer deyip savsaklayasımda yok. Yenik bir küskünlük bu. Tuhaf bir teslimiyet. Herkes kalkacak birazdan.benimse birkaç bardak yıkamaktan başka yapacak işim yok…….ne gelecek insanım, ne hal hatır soracak birileri.sabah oldu ne fena…aydınlıkta çok görünüyorum, saklanmalıyım…..günaydın herkese!!